Antarctica and acknowledgements...


Français en bleu.

Ik heb ontegensprekelijk het echte Antarctica gezien, het Antarctica waar alles wordt dood gevroren, weggeblazen, waar leven niet mogelijk is tenzij mits buitensporige investeringen. Ik heb noch pinguins, noch robben gezien. Wel heb ik de eindeloze vlaktes van Antarctica gezien. Ik heb het hoogplateau, het "terra incognita" van Queen Maudland gezien.

Mijn allereerste aanblik van Antarctica overweldigde mij met een indrukwekkend gevoel van nietigheid. Die zeer sterke emotie overspoelde mij als een tsunami: plots was het daar: ik was machteloos. Mijn ego smolt als sneeuw voor de zon: plots wist ik: wat zijn wij klein. Plots begreep ik,  wat stel ik voor temidden van deze oneindigheid?

Dat gevoel van nederigheid werd nog versterkt toen ik op het hoogplateau uit de Basler stapte: voor de tweede maal kreeg ik een schok bij het aanschouwen van de genadeloze ijsmassa die zich uitstrekte zover mijn ogen reiken konden, tot voorbij de horizon. Die aanblik was wreedaardig mooi. Een schoonheid die niet te bevatten is. Instinctief voelde ik de noodzaak om te schuilen voor deze bedreigende ijsmassa, de huilende wind, de agressieve zon. En daar hebben wij Dixie en Sam achtergelaten. 

Het was zeker geen luxe verblijf. Bij onze aankomst was er geen stromend water, geen elektriciteit, geen warme maaltijd. Voor ons drinkwater waren we de eerste dag aangewezen op het smelten van sneeuw. Ik heb van Antarctica gedronken :-) . We moesten de container eerst bewoonbaar maken: sneeuw weghalen van de matrassen, sneeuw ruimen uit de inkomhal, zware trap installeren. Het vroor in de container tot de voorlaatste dag toen de verwarmingselementen werden gerepareerd. Die eerste dag was het kouder dan de andere dagen om de eenvoudige reden dat we ons die eerste dag nergens konden opwarmen.

Toch is er op geen enkel moment bij niemand ook maar één klacht over de lippen gekomen. Het leek alsof we stilzwijgend overeen waren gekomen om er samen het beste van te maken.

Het klinkt zeer vreemd, maar dank zij deze "ontberingen" heb ik nu fantastische herinneringen aan Antarctica. De primitieve leefomstandigheden op de basis hebben ervoor gezorgd dat ik dingen heb ontdekt die anders voor mij verborgen zouden zijn gebleven:

1) de basisbehoeften van de mens: drinken, warm hebben en eten.

2) de kracht van een sterk team: samen hebben we er het beste van gemaakt.

Ik ben blij dat we niet in de Schirmacher oase werden ondergebracht. Ik zou heel wat hebben gemist en de Russen zouden ons niet hebben meegenomen naar de muur van ijs en het gebergte nabij de vlieghaven.

Het afscheid viel zwaar: afscheid van de efficiënte Russen, afscheid van de eenvoud van dit leven.

De basiscommandant heeft ons bij het afscheid niet alleen een stevige Russische kameraadschappelijke omarming gegeven, maar ook een medaille, een aandenken dat ik zal koesteren...

Dank aan al wie het mogelijk maakte dat ik dit kon meemaken: dank aan Mobistar die 
 mij heeft uitgekozen als vertegewoordigster,  dank aan mijn reisgenoten voor hun fantastische teamspirit, dank aan Polar Circles en meer bepaald Julie voor de vlekkeloze organisatie, dank aan mijn familie en mijn collega's voor hun steun. Een speciaal dankwoord aan Manu voor zijn nauwe betrokkenheid en efficiënte, onbetaalbare ondersteuning.


Un mot spécial pour mes collègues "ICE Challengers": vous étiez là avec moi... J'ai senti là-bas ce que çà veut dire à ne pas pouvoir se laver pendant 5 jours. J'ai compris ce que çà veut dire d'avoir un repas chaud, de pouvoir se mettre à l'abri du froid, du vent. En voyant la beauté et la force de notre planète, je suis plus que jamais convaincue de la nécessité de devoir la proteger. J'ai souvent pensé à vous, qui vous engagez volontairement pour les bonnes causes.
Si chaque personne sur la terre faisait une chose pour la bonne cause...
et tout le monde peut faire quelque chose, chacun selon ses pouvoirs: riche ou pauvre, malade ou en bonne santé. Même ma maman s'investissait jusqu'à la fin de sa vie, malgré le fait qu'elle était complètement paralysée.
A tous ceux qui lisent ceci: la moindre des choses est déjà une grande contribution: faites-le et continuez à le faire, même si le résultat n'est pas immédiatement visible. Cà vaut la peine.  Aidez à protéger notre planète, à prendre soin de ceux qui ont moins de chance que nous.
Je remercie de tout coeur Mobistar qui a fait en sorte que j'ai pu faire ce voyage extraordinaire. Merci aussi à mes compagnons de voyage pour leur grand esprit d'équipe, à Polar Circles et en particulier à Julie pour l'organisation parfaite de ce voyage, merci aussi à ma famille et mes collègues qui m'ont toujours fortement supporté. Finalement aussi un sincère merci à Manu qui m'a soutenu et qui s'est impliqué particulièrement pendant les préparations du voyage. Ses inventions simples, mais très efficaces m'ont facilité considérablement la vie là-bas.

The last day!

Les hôtes VIP sont  arrivés pendant la nuit avec l’Illyushin vers 3 heures la nuit. Ils ont été gâtés pendant 18 heures, mais ils n’ont même pas passé une nuit à Novolazarevskaya : ils sont retournés le même jour. Leur visite était sans doute la raison pour le délai de quelques heures du départ de l’Ilyushin. Un délai qui nous a permis de visiter encore une dernière beauté en Antarctique : les montagnes tout près de l’aèroport.

L’adieu était malgré tout émouvant. Le chef de la base nous a même donné une médaille comme souvenir à notre visite. Je n’aurai d’ailleurs que de bons souvenirs à ce séjour même si je n’ai pas dormi dans un lit, même si ce n’était pas de la haute cuisine, même s’il n’y avait pas de l’eau courant. L’ardeur de vie était tellement intensive que les requis qui facilitent chaque jour de l’homme civilisé, n’étaient que des détails superficiels prêt à passer à l’oubli. On devient vite un sauvage qui s’occupe de 3 besoins fondamentaux : manger, boire et avoir chaud.

De Ilyushin is gisterennacht aangekomen: dat wil zeggen dat we deze avond zullen vertrekken. Het VIP bezoek van enkele Gazprom prominenten was de reden waarom we niet in de Schirmacher oase (waar een douche is) verbleven en diezelfde prominenten zijn de reden waarom het vliegtuig met een vertraging van 3 uur vertrok (om 22:30 ipv om 19:30). Die mannen zijn voor 18 uur naar Antarctica overgevlogen. Enkelen hadden golfclubs bij. What the hell??? Iedereen heeft een rugzak, een prachtige pooljas en een fantastische Russische poolmuts gekregen. Ik kan een klein beetje afgunst niet ontkennen. Hoewel: wij hebben van de basiscommandant ook iets gekregen: een Russische medaille...Het ding is zwaar en er staat Russisch op: ik vermoed dat het de landen vermeldt (waaronder de CCCP!) die in 1961 het Antarctisch pact hebben ondertekend. Op de medaille staat een Ilijushin en een rupsvoertuig: precies zoals we ze hier hebben gezien! Dit is een mooie herinnering.

De drie uur vertraging gaven ons de gelegenheid om de "Aerodromo naja" te bezoeken, de  "Airbase Mountains". Naar het schijnt is het gesteente hier heel bijzonder. Hier komen geen toeristen. Het gebergte is omgeven door "crevassen" (kloven), waar iedereen altijd de mond van vol heeft, maar ik heb er geen één gezien! Het is dus een ontoegankelijk gebied, behalve voor de Russen... De schoonheid van dit gebied is opnieuw onbeschrijfelijk mooi en zelfs wreed: de natuur is zo hard voor de ogen en hard voor de ziel. Ik voel me klein.

Wat betreft de Gazprom lieden: zij bezetten vandaag de Schirmacher oase. Daarom konden wij er niet heen. 

Schirmacher oasis


Français en bleu.
Het Nederlandse extract uit mijn dagboek bevindt zich lager.

Bijschrift toevoegen

C'était l'oasis enchanteresse où on logerait dès le premier jour, mais suite au délai du Basler on est resté sur la station de l'aéroport. Même après le départ de Dixie et Sam on n'est pas venu dormir ici. Après on savait que l'oasis se préparait pour la visite de quelques prominents Russes de Gasprom. Une occasion râtée? Non, pas du tout. Si je viens en Antarctique ce n'est pas pour demeurer dans le luxe.

De Schirmacher oase is prachtig ook al is het slechts een oase van rots en steen! De oase is een waar rustpunt  in die immer zo eindeloze uitgestrekte, witte vlaktes: de bergen bieden bescherming tegen de altijd  snerpende en huilende wind. Ook voor de ogen is het een ware verademing om eens iets anders dan wit te zien, hoewel je ook hier heel strikt de gletsjerbril (hoogste bescherming!) moet ophouden.

A frozen lake near the oasis

Gisteren kwam Andrej plots binnenstuiven in de container (zware botinnen op de metalen trap doen hem weerklinken als een heel bataljon waardoor iedereen automatisch in een "geef acht" positie gaat zitten) met de melding dat de jeep binnen de 20 minuten zou vertrekken naar de oase, "of zelfs eerder". We stonden al de hele ochtend gereed, dus waren we opgelucht dat het er in de namiddag uiteindelijk toch van kwam!

 In de Schirmacher oase lijken de kolkende zeemassa en de rollende golven van het ene moment  op het andere verijst te zijn. Ooit kwam de oceaan tot hier vlakbij. Het is een onwezelijk en imponerend gezicht. Af en toe is er een "Adelie" pinguin te zien die het 80 kilometer brede "schilijs" (shelfice) tussen de oceaan en het vasteland heeft overbrugd. We hebben gisteren niet de eer en het genoegen gehad er eentje te ontmoeten. Wel zagen we prachtige ijsformaties, sneeuw-vlakken, woeste bergen. We lieten ons van een sneeuwhelling naar beneden glijden: zaaaaalig!

A frozen ocean

De vier chalets worden van stroom voorzien door een geluidloze generator. Althans geluidloos in vergelijking met het ding dat op de "airbase"  dag en nacht een hels lawaai maakt. Spijtig genoeg ligt ook hier overal rommel. Toch beweert Dixie dat de Russen al erg veranderd zijn met betrekking tot de afval problematiek: zo laten ze geen rommel meer wegvliegen bij het uitladen van de vliegtuigen, wat vroeger wel het geval was. 

Winterfun! My pants almost destroyed :-s

graf van een Russische werknemer (soldaat?)

we weren't able to visit the ice caves because there was too
much snow: this was already a beautiful ersatz

Russian kitchen in an isolated airbase


Français en bleu.
Het Nederlandse extract uit mijn dagboek bevindt zich lager.


L'attente sur la base où il n'y avait rien à faire, nous changeait dans des maîtres de "zen". Je voulais bien faire une promenade, mais c'était strictement interdit. Partout épiait le danger des crevasses qui pouvaient être cachées en-dessous d'une tranche de glace. 

2 super friendly cooks, posing  behind their delicious cake

La cuisine de la base était très monotone: il n'y avait presque pas de fruits, ni de légumes. Les photos raccontent tout!

Intussen zijn we weer aan het wachten. Gisteren was het bitterkoud en vandaag loop ik rond in mijn wollen ondergoed : het is schitterend weer: rond de -5° en vooral: windstil. Wat een contrast met gisteren. In de container is het nog koud, maar niet voor lang meer : een technieker heeft de warmte-elementen en de verlichting eindelijk aan de praat gekregen. Verlichting is niet echt nodig want het blijft dag en nacht licht : we zien de zon rondom ons draaien en op een gegeven ogenblik verdwijnt de zon. Toch blijft het licht. Het is heel bizar om ‘s nachts op te staan zonder het licht aan te knippen.

the toilet container

Nog steeds worden we niet in de Schirmacher oase ondergebracht. Waarom is mij een raadsel. Misschien zijn ze nog niet klaar voor toeristen. We hangen hier maar wat rond, ontdekken de ingang van een schuilkelder en merken dat de Russen aan ondergrondse bekabeling bezig zijn. Voortgaande op de verluchtingsbuizen die hier en daar uit het ijs steken, blijkt die schuilkelder groot te zijn. De verveling slaat toe en ik wil die oase met zijn ijsgrot en de pinguins nu eindelijk wel eens zien.

Het wachten geeft mij de gelegenheid om ook de kok en zijn kunsten de revue te laten passeren. Het personeel van de basis bestaat uit 15 mannen. Daarbij komen nog een aantal freelancers en « toeristen ». De basis dient eigenlijk als « hub » of transitbasis voor ondermeer de Belgische Prinses Elizabeth basis die bijna autonoom fungeert. Op piekmomenten lopen er hier tot 90 mensen rond en voor al dat volk moeten de 2  koks in een kleine keuken koken. De menu's zijn éénvoudig en heel monotoon. We hebben op 5 dagen vier maal droge pasta met een hotdog worst voorgeschoteld gekregen. Spaghettisaus werd koud in een pot geserveerd. Iedere dag worden we getracteerd op een vettige soep met spek, aardappelen, wortelen, worst, bieten, linzen in. De beste maaltijd van de dag is het ontbijt: nu eens havermoutpap, dan weer griesmeelpap en zelfs eens spiegeleitjes Er is ook telkens toastbrood, confituur, kaas, hesp en...Nesquick! Ik drink iedere dag chocomelk :-). De jonge kok heeft zichzelf overtroffen door op een dag een heerlijke kriekentaart te bakken: chocolade cake met daarop slagroom en krieken! Het zag er niet uit, maar het was lekker! 

the entrance of an underground bunker

the picture is awful: it didn't taste that bad!

long live the ketchup

this one was a real attack on my intestines

plenty of oil on the spaghetti

overachievement: frites on the last day: the less greasy meal
I ate during my stay in the ALCI base

lentils, bacon, sausages

mashed potato with sausage and ketchup

entrance to the bunker

air duct for the bunker

a wheel from an aircraft